Oxumaq mədəni niyyətdir

Sosial media həyatımıza daxil olduqca çap dərgilərinin sayı azalmağa başladı. Bununla yanaşı qəzet və jurnal hələ də öz aktuallığını əvvəlki əhəmiyyətini daşımaqdadır. Hələ XIX əsrin sonlarında Azərbaycan qəzetinin yaranması öz qədim irsinə möhkəm bağlı olan toplum üçün böyük dəyişikliyə səbəb olmuşdu. Elə o zamandan başlayaraq çap mediasına diqqət artmış və yenilikçiliyə addımlar atılmışdı. Baxmayaraq ki,bir çox hallarda buna böyük maneələr yaradılmış amma bu günə kimi qəzetlər öz mahiyyətini itirmədən öz varlığını qoruyub saxlamağa davam edir. Yəqin hamıda bir sual yaranır, sosial media olduğu halda qəzet və jurnala nə ehtiyyac var? Necə ki, bizim internetə çıxışımız və bütün materiallara əlçatanlığımız olduğu halda kitaba ehtiyyac duyuruqsa eləcə də qəzetlərə də ehtiyyac var. Qəzet oxumaq mənim üçün gündəlik həyatın kiçik bir mədəniyyət formasıdır. Biz o qədər yadlaşmışıq ki, bu mədəniyyətə bəzən bunu lap həyatımızın günlük saatlarından belə çıxarmışıq, əhəmiyyətsiz vaxt itkisi kimi. Xarici səfərlərimin birində səhər küçələri dolaşanda gördüyüm mənzərə mənə o qədər xoş təsir bağışlamışdı ki, ondan sonra çap mediasının əhəmiyyəti yenidən mənim üçün əsas prioritetə çevrildi. Səhər saatlarında taksi öz sükanı arxasında, mağaza sahibi kassa arxasında, siravi insalar parklarda oturaraq, işə gedənlər ictimai nəqliyyatda qəzətlər oxuyurdu. Səhər günün ilk başlanma mərhələsidir. Günü gün ərzində düzgün dəyərləndirmək, ictimai, sosial və siyasi məsələlərə yaxından bələdçilik, insanda qərarverici vətəndaş əhval ruhiyyəsi yaradır. Vətəndaş yaşadığı ölkədə və eləcədə dünyada baş verən hadisələrlə yaxından tanış olur. İndisə keçək bizim yaşadığımız regionda qəzetlərə olan ehtiyyaca. Biz bilirik ki, sovetlərdən sonra hələ icma olaraq tam formalaşa bilməmişik, təhsil, sosial fəallığı atmışıq arxa plana və əsas gündəlik məşğuliyyətimiz ac qalmamaq prinsipinə yönəltmişik. Şəhər mərkəzlərində insanların yeniliklərə tez malik olmaq imkanı var amma sosial fəallıqdan uzaq qalmış dərin icmalarada isə bu problem qalmaqdadır. Görüşlərin birində yerli kənd sakinlərinin informasiya qıtlığından necə əziyyət çəkdiyinin şahidi oldum, onlar qeyd edirdilər ki, heç qəzət belə gəlmir ki, bir xəbər oxuyaq mərkəzdə baş verən hadisələrdən xəbərdar olaq. İkinci bir təssüf edici bir halda, məkətblərdə satılan qəzetlərə olan biganəlikdir, sanki nəşriyyat müəllimləri oxumağa məcbur edirmiş ki, öz qəzetini satırdı. Buna da müəllimlər etiraz edirdi. Müəllimlər ildə verməli olduqları 10-15 lariyə etiraz edirdilər. Təbii ki, bu da özü özlüyündə fərqli və ağır məsələdir, elm öyrədən bir hissə özü elmini genişləndirməyə gündəlik proseslerdən xəbərdar olmaq üçün özünü yadlaşdırır. Amma təhsildə nə qədər problem məhz müəllimlərin yetərincə məlumatsızlıqlarından irəli gəldiyini ortaya qoyur.  Oxumaq bir mədəniyyətdir, oxumaq insanları mədəni fərdişlərə yiyələnməyə dəvət etməkdir, mədəni cəmiyyət formalaşdırmaq üçün. Çox böyük əməyə və zəhmətə başa gəlmiş bu mədəniyyəti oxumaqla qoruyaq.

Yeni Yol