Biz bir gün yenidən normal həyata qayıdacağımızı unutduq!

Tezliklə yollar açılacaq. Biz normal həyatımıza qayıdacağıq.

Ancaq hər şeyin öhdəsindən necə gələcəyik? Sosialaşmağa yenidən necə nail olacağıq?

Pandemiya zamanı hamımız evə bağlı qalmışdıq və  bir gün yenidən normal həyata qayıdacağımızı sanki unutmuşduq.

Marneuli karantin zonası elan olunan gündən bu regionun sakinləri faşist ritorikasının obyektinə çevrildi. “Sən demə virus dünyada ilk dəfə Marneulidə aşkar olmuşdur və onu gətirən isə azərbaycanlılar idi”. Onu da əlavə etdilər ki, “ Tanrı azərbaycanlıları David Qareci məsələsinə görə cəzalandırdı”, “ Bu tatarları boğub öldürək”, “İyili və geridə qalmış tatarlar”, “Gürcüstan gürcülərin ölkəsidir və bu soysuzları kim hardan gətirib bura  çıxarıb”.

Ancaq hamı bir şey unutdu ki, bu azərbaycanlılar bəzilərinin əməkdaşı, dostu, müəllimi, tələbəsi və yaxud yaxını idi!

Savadsız adamın belə geridə qalmış düşüncə və baxışına normal hal deyə bilərik amma universitet müəlliminin öz tələbələrinə qarşı oxşar münasibəti isə qəbul edilməzdir. Təhsil Nazirliyində müvafiq nəzarət mexanizmi yoxdur ki? Əgər varsa necə fəaliyyət göstərir?

İctimai sektorun xidmət sahəsində işləyən şəxslər üçün bu faşist yanaşması ilk növbədə mədəniyyətsizlik, sonra isə ayrı seçkilik və irqçilikdir. Bu əməkdaşları işdən azad edəcəklərmi? Sadəcə üzr istəmək yetərlidirmi?

Mənim üçün bu saxta səmimiyyət ağıla sığmazdır. Bir adam ki səni “iyili tatar”, “təxribatçı”,”Azərbaycanın cəsusu” adlandırır, belə adamla necə birlikdə işlməyə davam edəsən? Bu ictimai sektorda da azlıq olan şəxs üçün daha da çətin olacaq. Onların hüquq və maraqları nə dərəcədə qorunacaq?

Bir süfrə arxasında əyləşəndə hansı dostluqdan danışacağıq?

Bu pandemiya zamanı Dövlət Təhlükəsizlik Xidməti  çox millətlilik separatizm və onun oyanışı üçün potensial bir şərt olduğunu ifadə edən bir hesabat təqdim etdi. Burada dövlətin etnik azlıqlara qarşı münasibəti aşkarca görünür. Ancaq DTX dövlətin sistematik problemlərini, etnik azlıqlar yaşayan bölgələrdə resursların qeyri-bərabər bölünməsi ilə maraqlanmır. DTX-nin qayğısı onlar üçün nəzarət və narahatçılıqdır. Mən etnik azlığın nümayəndəsi olaraq, indi mənim inteqrasiya prosesini necə davam etdirəcəyəm?

Mən separatçıyamsa, bu zaman sən kimsən? Fitnə-fəsadı harda görürsünüz? Biz bütün bunların fonunda hansı güclü dövlət qurmaq haqqında danışacağıq?  

Bütün bunlar bizim inteqrasiya prosesinin nə qədər problemli olduğunu yaxşı göstərdi və hər iki tərəfin iştirakı ilə yenidən düşünülməsininin zəruriyyətini ortaya qoydu Dövlət etnik azlıqların gürcü cəmiyyətinə inteqrasiyasını tələb etdiyi kimi bunu ikinci tərəfdən də tələb etməlidir.

Hələ bir məndən soruşun – görün məni separatist, fitnə-fəsad yaratmaqda potensiyallı ilkin şərt və yaxud iyili tatar adalandıran cəmiyyətə inteqrasiya etmək istəyirəmmi?

Mən o cəmiyyətə inteqrasiya etmək istəyirəm ki, harada, mənə qarşı hörmət göstəriləcək, mənim kimliyim, mədəniyyətim, dəyərlərim onlar tərəfindən qəbul edilmiş olacaq.

Təəssüf olsun ki, nifrət dili Gürcüstanda cəzalandırılmır, amma bu o demək deyil ki, dövlət tərəfindən müvafiq tədbirlər görülməməlidir.

Təhqir edildikdən sonra mənə üzrlər lazım deyil, mən istəyirəm ki, adamın geri düşüncəliyi tamamilə dəyişsin. Heç kifayətdə etmir ki, yalnız bir neçə adam belə düşünür. Yüzlərlə adam etnik azlıqlara qarşı nifrət baxışını gizləyə bilmədi.

Təəssüf ki, əksəriyyətin faşist münasibəti səbəbindən siyasətçilər səslərini çıxarmadı.

Bizdən siyasi fəallıq istəyirlər. Bu çətin günlərdə insanların mənəvi hüquqları pozulduğu zaman, dövlət hüquqları pozulan vətəndaşların yanında deyildi. Etnik azlıqların hüquqlarını qoruyan QHT-lərin əksəriyyəti sakit durdular. Bundan sonra etibarı necə bərpa edəcəyik, biri birimizi necə əmin edəcəyik ki, biz biri birimizin yanında olacağıq?

Mən yenə də ümid edirəm ki, biz mövcud problemləri etiraf edəcəyik və düzgün strategiya üzərində birgə işləyəcəyik. Bəlkə bizimlə işləmək siyasətində bizim fikirlərimizdə maraqlı oldu!